Η αράχνη

Κρεμόμουν από μια κλωστή

αλλά ποτέ δεν με πρόσεξες.

Σε είδα να υποφέρεις

και να βυθίζεσαι στην θλίψη.

Όλα γύρω σου κόκκινα.

Αίμα είναι αυτό;

Όχι δεν είναι δικό τους.

 Είναι δικό σου.

Σε χλευάζουν.

Μαύρο. Παντού μαύρο.

Μα εσύ προσδοκείς το λευκό φως να σε καταπιεί.

Τι να κάνω;

Κουκούλι να πλέξω να σε κρύψω

ή να σε πνίξω, να σωπάσεις,

να πάψω να σ ’ακούω,

να πάψω να νιώθω ένα ασήμαντο και αόρατο αρθρόποδο.

Γεωργία Κοκολάκη Α’3